අමරයෝද මැරෙති



මට මතක හැටියට මේ මාතෘකාව ‍රැගත් තීරු ලිපියක් පල වූයේ 1980 ගණන් වල මුල් කාලයේ දිවයින පත්‍රයේය. මගේ මතකය හරි නම්  එය ලිව්වේ උකුස්සා නමින් කොළමක් ලියු දයාසේන ගුණසිංහයන්ය. එහි වූයේ  එවක ආණ්ඩු බලයේ සිටි පක්ෂයේ ප්‍රබල දේශපාලකයෙකුගේ දේශපාලන ‍රැස්වීමක ගී ගැයූ ගායක ගායිකාවන් පිරිසක්  එම දේශපාලකයාගේ නිවසට ගෙනවුත් කුස්සීය පැත්තේ රඳවා ඔවුන්ට මධුවිතින් සංග්‍රහ කළ හැටිය. එම සාදයට සහභාගි වූ අමරදේවයන්ද එක් අතෙකින් මධු විතත් අනිත් අතින් කට ගැසුමක් ද ගෙන එහි සිටි අයුරු ඔහු ව්‍යංගයෙන් විස්තර කළේ අමරයෝද මැරෙති කියමිනි.

එහෙත් එදා ගැටවර  වියේ සිටි මගේ සිතේ එයින් ඇති වූයේ අමරදේවයන් ගැන දුකක් මිස තරහක් නොවේ. මෑත යුගයේද මහින්ද රාජපක්ෂට කඩේ ගියා යැයි කියමින් අමරදේවයන්ට ගරහන විට මට සිහි වන්නේ එදා උකුස්සාගේ කොළම කියවද්දි මට දැනුනු හැඟුමන් ම නෙවේ. එදා ඔහු ගැන දුකක් සිතුනත් අද  මා සිතන්නේ එලෙස නෙවේ. අමරදේවයන් යනු ඉතා අහිංසක මිනිසෙකි. දේශපාලනය වැනි පෘතග්ජන කාරණා ගැන සිත යොමු නොකළ, තම මුළු දිවියම , එහි අරුතින්ම සංගීතයට කැප කළ මේ සුන්දර මිනිසා  ඒ තත්වයට ඇද ගෙන ගොස් ඔහුගේ ‍රැස් වලල්ලෙන් තම ලාම්පු පත්තු කර ගැනීමට හිතූ දේශපාලන තක්කඩීන් ගැන පිළිකුලකි.

එය එලෙස සිදු වූ දෙයක් බව හොඳින් දැනගෙනම ඔහුගේ ක්‍රියාවන් දේශපාලන අරුතින් විවේචනය කරන කුහකයින් ගැන තරහකි.පිළිකුලකි.මෙයින් එක් අයෙක් අමරදේවයන් හොඳ සංගීත ඥාණයක් නැත්තවුන්ට බවක් ද කියා තිබුණේ තමන් වටා සිටින කල්ලියක ප්‍රශංසා වලින් උදුම්මා ගත් හිසක් නිසාය.

 ගැටවර වියේ  පවා අමරදේවයන් අපගේ සොඳුරු ගායකයා විය. සේකරයන්ගේ සොඳුරු පදවැල් අමරදේවයන්ගේ මුවින් සංගීතය හා මුසුව නික්මුණේ අපගේ යොවුන් හදවත් විටෙක  ප්‍රේමයෙන් ද විටෙක අප්‍රමාණ වූ ශෝකයෙන්ද පුරවාලමිනි. ඔහු ගැයූ " ඈත කඳුකර හිමව් අරණේ"  එසමයේ මගේ ප්‍රියතම ගීතය විය.පසු කලෙක   එතැන විටින් විට ගුණදාස කපුගේ , ප්‍රේමසිරි කේමදාස ආදින් විසින් පිරවුණද අමරදේව නිර්මාණයන්ට අප හදවතේ කොණක් සැමදාම විවරව තිබිණි.

එය වික්‍රමසිංහයන්ගේ නවකතාවක් මෙන්, මහගම සේකරයන්ගේ කවියක් මෙන්, අමරදේවයන්ගේ ගීයක් මෙන් සුන්දර වූ ළමා වියකින් අපට උරුම දේය.   ඒ 1976  ජනවාරි  මස එක් දිනක, මහගම සේකරයන් මිය ගිය පුවත ඇසු මගේ මව අනේ මහගම සේකර මැරිලා යයි කියනු ඇසී මම ඒ කවුදැයි ඇසූ හැටිත් , ඔහු ගැන විස්තරයක් කියා දුන් මව පාසැල් පුස්තකාලයට,   එවකට නම වැනි වියේ උන් මා කැ‍ටුව ගොස්  ඔහුගේ තුන් මන් හන්දිය නවකතාව කියවන්නට දුන් හැටි අද වගේ මතකය.

අමරදේවයන්ගේ  සංගීත ඥාණය ගැන හෝ  වාදක හැකියාව ගැන කීමට සංගීතය ගැන අප දැනුම මඳය. එහෙත් ඒ ඈත අතීතයේ සිටම ඔහුගේ ගී ඇසු , රස විඳි පරම්පරාවකට අයිති අපට අද දැනෙන්නේ මහා ගායකයකුගේ වියොවටත් වඩා  ප්‍රියයෙකුගේ  නික්ම යෑමක් ලෙසිනි.

අමරදේවයනි ! ඔබට පෙම් කළ බොහෝ දෙනෙකුන් ඔබ වෙනුවෙන් දුක් ගී ගයනු ඇත.